Hoeveel kindjes heb je?
Ik heb twee zoontjes, maar eigenlijk heb ik er drie. Ze heten Simon, Sam en Vic.
Sam is 8 jaar en Vic is 4 jaar. Simon zou ondertussen al 9 jaar zijn, hij werd dood geboren! Ik heb een normale zwangerschap gehad maar enkele dagen voor ik moest bevallen is het fout gegaan!
 |
| Simon |
Heb je er moeite mee om er over te praten?
Neen nu niet meer. We hebben het overlijden een plaatsje kunnen geven.
Kan je daar ook met iedereen over praten?
Ik vertel het alleen aan personen die ik echt goed ken en die ik vertrouw. Het is niet zo evident om zomaar onmiddellijk tegen iedereen te vertellen dat mijn eerste zoontje dood geboren werd.
Heb je kunnen afscheid nemen?
Ja we hebben hem nog een hele dag bij ons gehad. Ook mijn ouders, schoonouders en broer hebben hem nog kunnen zien. Enkel de kinderen van mijn broer, die toen nog klein waren, hebben we bewust niet komen laten kijken. Dit vonden we te emotioneel, want hoe reageert een kind hierop? Het was voor ons al zo moeilijk!
Weten Sam en Vic dat ze een broertje hebben?
Ja dat weten ze, er staan bij ons thuis en bij de familie foto's van hem. Wij hebben ook een boekje met foto's gemaakt waar zij regelmatig eens in kijken.
Hoe hebt je het hen verteld? Wanneer?
Toen ze wat groter werden begonnen ze zelf te vragen wie er op de foto stond.
We hebben hen dan vertelt dat zij niet alleen de kindjes van mama en papa zijn, maar dat ze nog een broertje hebben die gestorven is en die nu een sterretje aan de hemel is. We hebben onze Simon ook altijd bij naam genoemd.
Het is niet zo gemakkelijk om dit aan een kind uit te leggen.
Je probeert het op een zo goed mogelijke manier te vertellen, want je weet ook niet hoe ze gaan reageren. Maar we hebben er met hen altijd en nu nog zeer openlijk over gepraat.
Hadden ze veel vragen?
Ja heel veel vragen en steeds weer dezelfde vragen.
Waar is Simon nu, waar is hij naartoe? Hoe komt het dat hij weg is? Was hij ziek? Heeft hij zijn oogjes opengedaan en heeft hij naar jou gelachen? Vond Simon jou lief?
Veel vragen waar ook wij niet op kunnen antwoorden. Ook wij weten niet waaraan hij gestorven is. Er is nooit een oorzaak gevonden, ook niet na de autopsie. Het enige wat wij konden zeggen is dat zijn hartje gestopt is met kloppen. Maar wat verstaat een kind hieronder?
Soms voor ons toch ook wel heel moeilijke vragen, waar wij ook wel eens een antwoord op zouden willen weten.
Vindt je dat je altijd op deze vragen moet antwoorden?
Ja toch wel. Ik vind het belangrijk dat we erover kunnen praten. Hij is een deel van ons gezin.
Stellen ze nu nog vragen?
Ja af en toe nog wel. Zeker wanneer we naar het kerkhof gaan. Simon heeft een gedenkplaatje waar we af en toe eens een bloemetje gaan zetten. Sam en Vic gaan dan altijd mee. Maar iedere keer komen opnieuw die zelfde vragen boven.
Ik denk dat die vragen gaan blijven komen tot ze oud genoeg zijn om te begrijpen dat niet op alles een antwoord kan gegeven worden.
Een kleine anekdote tussen Sam en Vic:
Sam zegt: 'Oma en Simon zijn een sterretje aan de hemel' (hun oma is vorige maand overleden en we hebben hen vertelt dat oma nu bij Simon is en dat zij nu voor hem zorgt)
Vic vraagt: 'Kunnen wij ook naar de hemel, ik zou graag een lange ladder hebben om de baby nog eens te kunnen zien'
Waarop Sam zegt: 'Simon is geen baby meer, want hij is ouder dan ik'.
Hieruit kan je afleiden dat kinderen toch ook nog veel fantasie hebben over de dood, maar dan ook toch realistisch denken, want Simon is inderdaad voor hen geboren! En volgens hen groeit hij daar in de hemel verder...
Als ik Sam of Vic naar hun broertje zou vragen kunnen ze dan over hem vertellen?
Ja dat denk ik wel, maar enkel de verhalen die wij hen vertelden.
Soms zeggen ze ook wel eens 'wij hebben nog een broertje'. Dus ook voor hen hoort hij er voor altijd bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten